Zes maanden, inmiddels 21 jaar…
English
In 1999 moest ik voor mijn studie IBL (International Business and Languages) een half jaar aan het Erasus-programma in het buitenland deelnemen. Ik had er totáál geen zin in. Zes maanden in het buitenland vond ik wel erg lang. Het liefst wilde ik in mijn mooie studentenkamer in de Pijp in Amsterdam blijven. Ik stelde het aanmelden om naar het warme Barcelona te gaan dus ‘per ongeluk’ uit. Daardoor was daar op t laatste moment geen plek meer vrij. Ook alle andere hogescholen in Spanje waren vol. Berlijn was nog wel ‘over’.
Zodoende reed ik in 1999 met een vol koffer, tv, koffiezetapparaat en mijn ouders met de auto naar Berlijn. TomTom bestond nog niet, wel een ANWB-kaart. Wisten wij veel dat Berlijn 3,5 miljoen inwoners heeft en de afstanden eindeloos lang zijn om van A naar B te komen. Ik zie ons nog door Berlijn rijden… wat vonden we het hier groot! We reden voor mijn gevoel uren door de stad. Door mijn last-minute aanmelding kwam ik niet in een studentenflat bij andere Nederlandse Erasmus-studenten terecht maar in een reguliere studentenflat waar geen enkele andere Nederlander te vinden was.
Mijn ouders namen afscheid. ’t is gelukkig maar voor een half jaartje! riep m’n moeder nog, en zij vertrokken weer richting Nederland. Daar zat ik dan in mn eentje in m’n kleine kamertje. Ik hoorde mensen lachen in de gezamenlijke keuken, het was inmiddels 20.00 uur. Tijd voor een lekker bakkie Nederlandse koffie! Ik dacht: ik zet een grote pot en stel me dan even voor bij die andere mensen. Op het moment dat ik (een beetje zenuwachtig wel) met die kan koffie in mn hand binnenkwam werd het doodstil. Ik: Jemand Kaffee? Het korte antwoord: Wir trinken in Deutschland abends Bier statt Kaffee! Gelukkig mocht ik blijven en mee borrelen en zijn die studenten van toen in de keuken nog steeds goede vrienden.
Zes maanden duren inmiddels 21 jaar… Mijn Duitse buurman in de flat is nu mijn man. In 2013 zijn we in Berlijn getrouwd. We hebben inmiddels een zoon van 7 en een dochter van 10 en wonen in een knus huisje met tuin in het rustige groene prachtige Berlijn-Lichterfelde. De Wannsee en Berlijnse Muurroute heb ik naast de deur. Ik ben binnen 5 minuten op de fiets de stad uit en geniet elke keer weer van de natuur en de rust. Maar als ik wil ben ik binnen 20 minuten in de bruisende drukke gekke stad en daar geniet ik ook zo enorm van. Ja in Berlijn wonen veel grappige gekke kunstenaars en artiesten en daar hou ik zo intens van! In 21 jaar heb ik erg veel meegemaakt.
Ik heb Berlijn sinds 1999 zien veranderen van een (in mijn belevenis) grauwe ietwat armoedige stad met nog veel sporen en restanten van de val van de muur in een moderne bruisende metropool. Ik ben een geschiedenis- en Duitslandfreak dus kom hier in Berlijn op alle fronten aan mijn trekken. Het vrije denken, het alternatieve, het losse… het past helemaal bij mij.
In de afgelopen 21 jaar ben ik her en der wel wat Nederlanders tegen gekomen maar een klik was er nooit echt en een vriendschap evenmin. Dat geeft niet want mijn vriendengroep is vooral internationaal. Daar ben ik trots op en heel dankbaar voor. Zij zorgen er gelukkig voor dat ik ruim en breed blijf denken. Wat nooit zal slijten is het gemis van familie en Nederlandse vrienden in de buurt. Zeker nu ten tijde van Corona is het extra verdrietig ze niet te kunnen zien. Toch ben ik me er dit jaar nog meer van bewust geworden hoe goed ik het hier heb, het gezondheidssysteem is top en Duitsland heeft mij nooit een stok in het wiel gestoken. Ik roep wel altijd dat je zelf de gebruiksaanwijzing van het land goed moet bestuderen en als je je dan ook nog aan de regels houdt is het goed vertoeven.
Inmiddels ben ik zelf erg ‘verduitst’ al zeg ik het zelf hahaha… Ik drink al lang geen koffie meer ’s avonds, doe ik als ik bij Duitsers thuis te gast ben automatisch netjes mijn schoenen uit en is half november mijn huis van binnen en buiten al helemaal versierd voor kerst. En al 20 jaar bak ik met vriendinnen traditiegetrouw in december de beroemde ‘Plätzchen’. Daar tegenover staat dat ik walg van currywurst en ik al 21 jaar weiger (in het Duits) nagesynchroniseerde Engelstalige films te kijken. Dat Duitsers geen humor zouden hebben is natuurlijk totale onzin! Ik heb vaak genoeg enorm veel lol… en kijk bovendien graag naar de vele goede Duitse cabaretiers die er zijn.
Soms vraag ik me wel eens af hoe mijn leven zou zijn geweest als ik in Nederland was gebleven en met een Nederlander was getrouwd. Hmmm… ik zou het niet weten! Voor mij een héle rare gedachte. Terug verhuizen naar is geen optie. Maar; zeg nooit nooit!
Ilse
Ilse is 42 jaar, komt oorspronkelijk uit Brabant en is sinds 1999 woonachtig in Berlijn